Albert Vataj

Një ditë e zymtë dhjetori ishte ajo ditë, ajo ditë 31 dhjetor 1940, ditë kur Shkodra dhe shkodranët po ndaheshin jo vetëm me një vit, por po ndaheshin me atë, At’ Gjergj Fishta. Kjau qielli e robnia. Shkodra e tana u shkul me sos njaty me një ceremoni madhështore, një njeri i madh përcillej për në banesën e fundit, në përjetësi, në dritën e Parajsës që e mëkoi me besim i shpirtje.

84 vjet ma parë, Shkodra e tan shqyptaria ndahen në nji lamtumir të pikëllimt me Atin e Madh të Kishës dhe Kombit, me predikuesin e përkushtum t’fjals s’shenjt dhe shenjtins atdhedashtun, me shërbestarin e vullneteve t’nalta të shëlbimit dhe shqypshkrimit, me At’ Gjergj Fishtën.

Ai ikun për me mbetun i gjallë dhe za i zashëm e zemërimshëm.

“Me ty, Patër Gjergj, Kombi naltësohet dhe madhënohet para popujve të tjerë, prandaj sot krejt populli shqiptar të përulet, djelmnia intelektuale vajton humbjen Tande e me lot ndër faqe të përcjell me mallënjim e dhimbje në jetën e pasosme”.

Nga fjalimi i Hoxhë Hafiz Ali Kraja (Tari) i mbajtur në funeralin e At Gjergj Fishtës më 31 dhjetor 1940.

Ceremonia mortore, e ndjekur hap mbas hapi nga fotografi Gegë Marubi, që nga prehja në shtrojen e dekës, tek funerali në Kishën Françeskane, procesioni në G’juhadol e në piacë  i paraprirë nga banda muzikore antoniane, në kujtesën e bashkëkohësve të tij ruhej si dëshmi e kortezhit mortor më madhështor që ishte organizuar ndonjëherë në Shkodër.