Në shkurt 1925, Nature botoi një punim nga Raymond Dart, një antropolog i cili kaloi pjesën më të madhe të jetës së tij të punës duke përshkruar fosilin e parë hominin që u gjet, Australopithecus Africanus – i njohur sot si Fëmija Taung.

Fosili, i quajtur sipas qytetit të vogël afër vendit ku u gjet, çoi në të kuptuarit se njerëzit dhe paraardhësit e tyre evoluan në Afrikë. Pas vitesh refuzimi shkencor, tani është një fakt i pranuar gjerësisht.

Charles Darwin kishte një parandjenjë se origjina jonë ishte në Afrikë, por në kohën e zbulimit të Fëmijës Taung, shumica e shkencëtarëve ishin të bindur se njerëzimi kishte origjinën në Azi dhe Evropë. Homo erectus, hominina më e vjetër e njohur që ka një trup të ngjashëm me njeriun, ishte gjetur në Java në Azi në 1891. Fosilet e Homo Neanderthalenis, i afërmi ynë më i afërt i njeriut, ishin gjetur në Evropë nga 1829 për shkak të Neandertalëve. Komplikimi i afatit kohor ishte Njeriu i Piltdaunit, që besohej të ishte ‘lidhja e humbur’ midis majmunëve dhe njerëzve derisa u ekspozua si një falsifikim në vitin 1949, 37 vjet pas ‘zbulimit’ të tij.

“Kishte një element mosbesimi, i përzier me një dozë të madhe racizmi, sepse ata nuk mund ta imagjinonin që njerëzit lindën nga Afrika. Kjo bëri që shumë shkencëtarë të shpërfillnin”, thotë Rebecca Rogers Ackermann, bashkëdrejtoreshë e Institutit të Kërkimeve të Evolucionit Njerëzor në Universitetin e Kejp Taunit, Afrika e Jugut.

Në vitin 1936, Robert Broom, si Dart, nga Universiteti i Witwatersrand (Wits), në Johanesburg, gjeti Australopitekun e parë të rritur në shpellat Sterkfontein në Afrikën e Jugut. Dhe në vitin 1947, Broom dhe John Robinson zbuluan znj. Ples 3,4 – kafkën më të plotë të një Au africanus që ishte gjetur.

John Hawks, një paleoantropolog në Universitetin e Wisconsin-Madison, thotë se Australopithecus dhe kafka Taung në mënyrë specifike, kombinuan tre gjëra në një mënyrë që asnjë shkencëtar nuk e kishte parashikuar.

Së pari, ai kishte një tru të vogël – ekuivalent ose më i vogël se një gorilla e së njëjtës moshë dentare, pak më e madhe se madhësia e trurit të një shimpanzeje.

Së dyti, dhëmbët ishin të ngjashëm me njeriun, por me një kthesë: Taung ka dhëmbë molarë mjaft të mëdhenj, me një formë përgjithësisht si njeriu, dhe dhëmbë prerës të qumështit  janë të vegjël pa hapësirë ​​midis. Këto ndryshojnë nga nofullat dhe dhëmbët e gorillave dhe shimpanzeve të reja.

Së treti, speciet ecnin drejt. Fytyra e ruajtur i mundësoi Dartit të vlerësonte madhësinë dhe formën e bazës së kafkës, në veçanti, pozicionin ku shtylla kurrizore do të mbështeste kafkën, gjë që tregonte se koka mbahej në një pozicion të drejtë.

Darvini besonte se këto karakteristika duhet të kishin evoluar pak a shumë së bashku, si një sistem. Kjo do të thotë, ndryshimi gradual në madhësinë e trurit, në dietë (të reflektuar nga dhëmbët) dhe në qëndrim duhet të kishin ecur të gjitha në hap me njëri-tjetrin. Ose, nëse një nga ato rajone anatomike po ndryshonte më shpejt, ai duhet të ishte truri.

“Por Australopithecus ishte prova e parë e vërtetë e re. Dhe tregoi qartë se kjo ide, ideja e Darvinit për origjinën njerëzore, ishte e prapambetur”, thotë Hawks.

“Dypedalizmi erdhi i pari, ndryshimet në formën e dhëmbëve dhe zvogëlimet ndodhën përpara se të evoluonin dhëmbët molarë më të vegjël dhe truri i madh ishte i fundit. Darvini e kishte gabim.”

Njëqind vjet më vonë, në të dhënat fosile njerëzore, gjinia Australopithecus, përfaqësohet nga një grup i larmishëm 5 llojesh fosile të gjetura në të gjithë Afrikën. Ai mbush hapësirën kalimtare midis homininëve me trup më të vogël, majmunit, dhe homininëve që në fund të fundit kontribuan në evolucionin tonë./nature