Java e dytë e shkurtit 1785 shënon një nga episodet më domethënëse në marrëdhënien e ndërlikuar mes Leopold Mozartit dhe djalit të tij, Wolfgang Amadeus Mozart. Pas shumë hezitimeve, pas betejave të heshtura të krenarisë atërorë dhe shqetësimeve të pafundme, Leopoldi më në fund u dorëzua përballë lutjeve të të birit dhe mori rrugën për në Vjenë. Ai dëshironte po ashtu të prezantonte në kryeqendrën muzikore të Europës studentin e tij të talentuar të violinës, Heinrich Marchand.

Udhëtimi nuk ishte i lehtë. Katër ditë rrugë, stuhi dëbore dhe akull që e shtynin moshën e tij të vjetër drejt një prove të re që vetëm atësia mund ta përballonte. Megjithatë, më 11 shkurt, në orën një pasdite, ata arritën në banesën e re të çiftit Mozart në Große Schulerstraße. Arritja ishte një lehtësim, por pushimi do të ishte luks i pamundur, vetëm pesë orë më vonë, Wolfgang po ngjitej në skenë në Mehlgrube, “tregun e vjetër të miellit” të shndërruar në sallë koncertesh, koncerti i parë i abonimeve të sezonit të Kreshmës.

Atë mbrëmje Mozart dirigjonte orkestrën dhe ishte solist në piano. Por ç’është më befasuese, ai paraqiti një koncert të ri, të përfunduar vetëm natën e kaluar. Leopoldi, i cili kishte parë shumë nga gjeniu i të birit, përsëri mbeti i shtangur. Në letrën që i dërgoi Nannerl-it, vajzës së tij, ai përshkruante entuziazmin e papërmbajtur:

“Koncerti ishte i pakrahasueshëm, orkestra e shkëlqyer… Dhe më pas erdhi një koncert i ri i mrekullueshëm për klavider nga Wolfgang, i cili ende po kopjohej kur mbërritëm; vëllai yt nuk pati madje kohë të provonte edhe një herë Rondeau-n, sepse duhej të mbikëqyrte kopjimin.”

Koncerti që po shkruhej ende ndërsa publiku hynte në sallë do të bëhej më vonë një ndër veprat më të trazuara, më dramatike dhe më poetike të krijuara ndonjëherë për piano: Koncerti për Piano nr. 20 në Re të vogël, K. 466. Dashuria e Beethoven-it për të, por edhe gjeneratave të tëra të pianistëve, e shndërroi atë në një gur themeli të repertorit klasik.

Udhëtimi nuk ishte i lehtë. Katër ditë rrugë, stuhi dëbore dhe akull që e shtynin moshën e tij të vjetër drejt një prove të re që vetëm atësia mund ta përballonte. Megjithatë, më 11 shkurt, në orën një pasdite, ata arritën në banesën e re të çiftit Mozart në Große Schulerstraße. Arritja ishte një lehtësim, por pushimi do të ishte luks i pamundur, vetëm pesë orë më vonë, Wolfgang po ngjitej në skenë në Mehlgrube, “tregun e vjetër të miellit” të shndërruar në sallë koncertesh, koncerti i parë i abonimeve të sezonit të Kreshmës.

Atë mbrëmje Mozart dirigjonte orkestrën dhe ishte solist në piano. Por ç’është më befasuese, ai paraqiti një koncert të ri, të përfunduar vetëm natën e kaluar. Leopoldi, i cili kishte parë shumë nga gjeniu i të birit, përsëri mbeti i shtangur. Në letrën që i dërgoi Nannerl-it, vajzës së tij, ai përshkruante entuziazmin e papërmbajtur:

“Koncerti ishte i pakrahasueshëm, orkestra e shkëlqyer… Dhe më pas erdhi një koncert i ri i mrekullueshëm për klavider nga Wolfgang, i cili ende po kopjohej kur mbërritëm; vëllai yt nuk pati madje kohë të provonte edhe një herë Rondeau-n, sepse duhej të mbikëqyrte kopjimin.”

Koncerti që po shkruhej ende ndërsa publiku hynte në sallë do të bëhej më vonë një ndër veprat më të trazuara, më dramatike dhe më poetike të krijuara ndonjëherë për piano: Koncerti për Piano nr. 20 në Re të vogël, K. 466. Dashuria e Beethoven-it për të, por edhe gjeneratave të tëra të pianistëve, e shndërroi atë në një gur themeli të repertorit klasik.

Udhëtimi nuk ishte i lehtë. Katër ditë rrugë, stuhi dëbore dhe akull që e shtynin moshën e tij të vjetër drejt një prove të re që vetëm atësia mund ta përballonte. Megjithatë, më 11 shkurt, në orën një pasdite, ata arritën në banesën e re të çiftit Mozart në Große Schulerstraße. Arritja ishte një lehtësim, por pushimi do të ishte luks i pamundur, vetëm pesë orë më vonë, Wolfgang po ngjitej në skenë në Mehlgrube, “tregun e vjetër të miellit” të shndërruar në sallë koncertesh, koncerti i parë i abonimeve të sezonit të Kreshmës.

Atë mbrëmje Mozart dirigjonte orkestrën dhe ishte solist në piano. Por ç’është më befasuese, ai paraqiti një koncert të ri, të përfunduar vetëm natën e kaluar. Leopoldi, i cili kishte parë shumë nga gjeniu i të birit, përsëri mbeti i shtangur. Në letrën që i dërgoi Nannerl-it, vajzës së tij, ai përshkruante entuziazmin e papërmbajtur:

“Koncerti ishte i pakrahasueshëm, orkestra e shkëlqyer… Dhe më pas erdhi një koncert i ri i mrekullueshëm për klavider nga Wolfgang, i cili ende po kopjohej kur mbërritëm; vëllai yt nuk pati madje kohë të provonte edhe një herë Rondeau-n, sepse duhej të mbikëqyrte kopjimin.”

Koncerti që po shkruhej ende ndërsa publiku hynte në sallë do të bëhej më vonë një ndër veprat më të trazuara, më dramatike dhe më poetike të krijuara ndonjëherë për piano: Koncerti për Piano nr. 20 në Re të vogël, K. 466. Dashuria e Beethoven-it për të, por edhe gjeneratave të tëra të pianistëve, e shndërroi atë në një gur themeli të repertorit klasik.

Udhëtimi nuk ishte i lehtë. Katër ditë rrugë, stuhi dëbore dhe akull që e shtynin moshën e tij të vjetër drejt një prove të re që vetëm atësia mund ta përballonte. Megjithatë, më 11 shkurt, në orën një pasdite, ata arritën në banesën e re të çiftit Mozart në Große Schulerstraße. Arritja ishte një lehtësim, por pushimi do të ishte luks i pamundur, vetëm pesë orë më vonë, Wolfgang po ngjitej në skenë në Mehlgrube, “tregun e vjetër të miellit” të shndërruar në sallë koncertesh, koncerti i parë i abonimeve të sezonit të Kreshmës.

Atë mbrëmje Mozart dirigjonte orkestrën dhe ishte solist në piano. Por ç’është më befasuese, ai paraqiti një koncert të ri, të përfunduar vetëm natën e kaluar. Leopoldi, i cili kishte parë shumë nga gjeniu i të birit, përsëri mbeti i shtangur. Në letrën që i dërgoi Nannerl-it, vajzës së tij, ai përshkruante entuziazmin e papërmbajtur:

“Koncerti ishte i pakrahasueshëm, orkestra e shkëlqyer… Dhe më pas erdhi një koncert i ri i mrekullueshëm për klavider nga Wolfgang, i cili ende po kopjohej kur mbërritëm; vëllai yt nuk pati madje kohë të provonte edhe një herë Rondeau-n, sepse duhej të mbikëqyrte kopjimin.”

Koncerti që po shkruhej ende ndërsa publiku hynte në sallë do të bëhej më vonë një ndër veprat më të trazuara, më dramatike dhe më poetike të krijuara ndonjëherë për piano: Koncerti për Piano nr. 20 në Re të vogël, K. 466. Dashuria e Beethoven-it për të, por edhe gjeneratave të tëra të pianistëve, e shndërroi atë në një gur themeli të repertorit klasik.